روايت است كه در حضور عمر در روزگار فرمانرواييش، از زيورهاي كعبه و زيادي آن سخن به ميان آمد، گروهي گفتند: اگر آنها را برگيري و سپاه مسلمين را بدان تجهيز كني ثواب آن برتر باشد، كعبه زيور نخواهد. عمر بدان تصميم گرفت و از امير مؤمنان علیه السّلام پرسيد، امام علی علیه السّلام فرمودند:

قرآن بر پيامبر فرود آمد در حالي كه اموال چهارگونه بودند: دارايي مسلمانان كه در مقام ارث بين وارثان تقسيم مي شد اموال عمومي كه بر نيازمندان قسمت مي فرمود خمس كه مصرف آن را خداوند معلوم نموده بود و صدقات كه بر نيازمندان توزيع مي شد. امّا زيورهاي كعبه در آن روزگار هم بود ولي به حال خود واگذاشته شد آن هم نه از روي فراموشي، و جايي هم بر خدا پنهان نبود. پس آن را در همان جايي كه خدا و پيامبرش مقرّر داشتند بگذار. آنگاه عمر به حضرت گفت: اگر نبودي رسوا شده بوديم. و زيورهاي كعبه را به حال خود وانهاد.
نهج البلاغه، حکمت 262